ويژگيهاي شيعه در کلمات امام رضا (ع)

بازدید : 9718
زمان تقریبی مطالعه : 12 دقیقه
تاریخ : 17 شهریور 1391
ويژگيهاي شيعه در کلمات امام رضا (ع)

ويژگيهاي شيعه در کلمات حضرت رضا
يابن ابي محمود اذا اخذ الناس يمينا و شمالا فالزم و طريقتنا فانه من لزمنا لزمناه و من فارقنا فارقناه) 
عيون اخبار الرضا: 615:1) 
امام رضا عليه‏السلام فرمود: 
اي پسر ابي‏محمود! وقتي ديدي مردم به چپ و راست مي‏روند و تو ملازم طريقه و روش ما باش زيرا هر کس با ما ملازم و همراه باشد ما با او همراه خواهيم بود و هرکس از ما جدا شود ما نيز از او جدا خواهيم شد.
شيعه در محک آزمون و امتحان
سنت ابتلا و امتحان و آزمايش، يکي از سنن و قوانين الهي است که براي محک زند ايمان مومنين و تميز راستگويان از مدعيان ايمان، قرار داده شده است. خداي متعالي در قرآن کريم در چندين مورد بر اين سنت تأکيد کرده و اين قانون عمومي و فراگير را، گوش زد نموده است. 
حميري از حضرت رضا عليه‏السلام روايت مي‏کند که آن حضرت فرمود، امام صادق عليه‏السلام مي‏فرمايد: 
و الله لا يکون الذي تمدون اليه اعينکم حتي تميزون و تمحصون ثم يذهب و لا يبقي من کل عشرة منکم و الا الاندر ثم تلا: ام حسبتم ان تدخلوا الجنة و لما يعلم الله الذين جاهدوا منکم و يعلم الصابرين. (آل عمران: 142) [1] .
بخدا سوگند آنچه انتظارش را مي‏کشيد، و براي وقوع آن، چشم دوخته‏ايد (دولت حق) بوجود نخواهد آمد تا اين که آزمايش و گرفتار شويد و از هر ده نفر شما اندکي باقي بماند. خداوند مي‏فرمايد: آيا چنين پنداشته‏ايد که (تنها با ادعاي ايمان) وارد بهشت خواهيد شد در حالي که خداوند هنوز مجاهدان از شما و صابران و را مشخص نساخته 
 
[ صفحه 164]
 
است؟ 
در نقل ديگر، اين حديث چنين آمده است: 
عن الرضا عليه‏السلام قال: لا يکون ما تمدون اعينکم اليه حتي تميزوا و تمحصوا فلا يبقي منکم الا القليل ثم قرأ: الم - احسب الناس ان يترکوا ان يقولوا آمنا و هم لا يفتنون (عنکبوت: 2) [2] .
ابن ابي‏نصر مي‏گويد: امام رضا عليه‏السلام مي‏فرمايد: آنچه چشمهايتان را براي وقوع آن کشيده‏ايد به وجود نخواهد آمد تا اين که گرفتار و آزمايش شويد و عده کمي از شما باقي و پايدار بماند. سپس اين آيه را قرائت فرمود: الم: آيا مردم گمان کردند همين که بگويند ايمان آورديم و به حال خود رها شوند و آزمايش نخواهند شد؟ 
امام رضا عليه‏السلام مي‏فرمايد: عباس بن عبدالمطلب پيش اميرالمؤمنين آمد و گفت: اجازه بده تا برايت از مردم بيعت بگيرم. اميرالمؤمنين فرمود: فکر مي‏کني اين کار را بکنند؟ عباس گفت: آري، اميرالمؤمنين فرمود: پس سخن خدا چه مي‏شود: 
«الم - احسب الناس ان يترکوا ان يقولوا آمنا و هم لا يفتنون - و و لقد فتنا الذين من قبلهم فليعلمن الله الذين صدقوا و ليعلمن الکذبين - ام حسب الذين يعلمون السيئات ان يسبقونا ساء ما يحکمون - من کان يرجوا لقاء الله فان اجل الله لآت و هو السميع العليم. 
(عنکبوت: 1 - 5) 
«الم - آيا مردم گمان کردند همين که بگويند: «ايمان آورديم». به 
 
[ صفحه 165]
 
 حال خود رها مي‏شوند و آزمايش نخواهند شد - ما کساني را که پيش از آنان بودند آزموديم (و اين‏ها را نيز امتحان مي‏کنيم) بايد علم خدا درباره کساني که راست مي‏گويند و کساني که دروغ مي‏گويند تحقق يابد؟ آيا کساني که اعمال بد انجام مي‏دهند گمان کردند بر قدرت ما چيره خواهند شد؟ چه بد داوري مي‏کنند! - کسي که اميد به ديدار خدا و رستاخيز) دارد (بايد در اطاعت فرمان او بکوشيد) زيرا سرآمدي را که خدا تعيين کرده فرا مي‏رسد و او شنوا و داناست.» 
حضرت سپس فرمود: کسي که لقاي خدا را دوست دارد، اجلش فرا مي‏رسد و (و به آرزويش خواهد رسيد.) و کسي که با نفس سرکش و شهوات و گناهان مبارزه کند، و توشه براي خودش اندوخته است و خداوند بي‏نياز از جهانيان است [3] .
احمد بن عمر و حسين بن يزيد مي‏گويند: خدمت حضرت رضا عليه‏السلام رسيده عرض کرديم: ما از گشايش روزي و طراوت زندگي برخوردار بوديم اينک و ضعمان اندکي فرق کرده است، دعا کنيد. خداوند نعمت سابقمان را بازگرداند، امام رضا عليه‏السلام در پاسخ آنها فرمود: شما چه مي‏خواهيد؟ مي‏خواهيد پادشاه باشيد؟ دوست داريد مثل طاهر (ذواليمينن فرمانده لشکر مامون) و هرثمه (سردار معروف قشون) بوده باشيد ولي برخلاف مسلکي که داريد (مذهب تشيع) مسلک ديگري داشته باشيد؟ گفتيم نه، به خدا سوگند دوست نداريم و دنيا و هم ثروت و زر و سمي آن از ما باشد و مذهبي غير از اين، داشته باشيم، فرمود: 
خداوند مي‏فرمايد: 
اي آل‏ داوود سپاس بگذاريد و اندکي از بندگان من شاکرند (سبا: 13) 
به خدا خوش گمان باشيد، هر که به خدا خوش گمان باشد، مطابق گمانش با او رفتار مي‏کند، و هر که روزي اندک را بپذيرد خدا عمل اندکش را قبول فرمايد، و هر که به حلال کم، راضي شود و هزينه‏اش سبک گردد و عائله‏اش رفاه يابند و خداوند درد و درمان دنيا را به او بنماياند، و او را سالم از دنيا به بهشت منتقل سازد [4] .
حسن بن شاذان مي‏گويد: نامه‏اي به امام رضا نوشتم و در آن از جفا و ستم مردم واسط نسبت به خودم و اين که گروهي از عثمانيان مرا اذيت مي کنند، شکايت کردم. 
امام رضا عليه‏السلام در جواب نامه به خط خود نوشتند. بدرستي که خداوند بزرگ از دوستان و شيعيان ما در دولت باطل ميثاق نامه صبر گرفته است، و پس بر حکم خداوند صابر باش. آن گاه که قائم قيام کند آنان خواهند گفت: واي بر ما چه کسي ما را از گورمان برانگيخت (يس: 52) [5] .
خطر بدتر از دجال
حسن بن علي خزاز مي‏گويد: از امام رضا عليه‏السلام شنيدم که فرمود: کسي هست که دوستي ما خاندان پيامبر را دستاويز قرار داده و خرابکاري او بر پيروان ما، از زيان دجال بيشتر است.  
 
عرض کردم يابن رسول الله: چرا؟ فرمود: براي مهر ورزيدن او با دشمنان ما و ستيزه او با دوستان ما و چون چنين نمايد حق با باطل آميخته شود و امر مشتبه مي‏گردد و مؤمن از منافق شناخت نشود [1] .
برخورد امام رضا با مدعيان تشيع
امام حسن عسکري عليه‏السلام مي‏فرمايد: هنگامي که مأمون حضرت رضا عليه‏السلام را وليعهد خود قرار داد روزي دربان خانه آن حضرت وارد شد و گفت: گروهي آمده‏اند و اجازه ملاقات مي‏خواهند و مي‏گويند ما از شيعيان علي بن ابيطالب هستيم. امام رضا عليه‏السلام فرمود: وقت ندارم، مشغول کارم. آنها را برگردان. دربان پيام امام رضا عليه‏السلام را به آنها رساند و آنها را برگرداند. دو مرتبه آمدند و تقاضاي ملاقات کردند اين بار هم اجازه ملاقات به آنها داده نشد و اين جريان و رفت و آمد آنها و عدم اجازه ملاقات تا دو ماه طول کشيد. تا اين که از ملاقات با امام مأيوس شدند و به دربان گفتند: به مولاي ما امام رضا عليه‏السلام بگو از شيعيان پدرت علي بن ابيطالب هستيم و از اين که شما به ما اجازه ملاقات نداديد مورد شماتت دشمنان قرار گرفتيم، به خاطر همين برمي‏گرديم، در حالي که به خاطر اين پيش آمد، از بازگشت به وطنمان خجالت مي‏کشيم و از طرف ديگر از تحمل شماتت دشمنان ناتوان شده‏ايم. 
دربان پيام آنان را به امام رضا عليه‏السلام رساند و امام عليه‏السلام فرمود: به آنها اجازه بده تا وارد شوند. کاروانيان وارد شده و سلام کردند و آداب احترام به جا   آوردند. ولي امام رضا عليه‏السلام جواب سلام آنها را نداده و اعتنايي نکرد و اجازه نداد که بنشينند و آنان همانطور سرپا ايستادند. به امام رضا گفتند يابن رسول الله! اين چه جفايي بود که در حق ما روا داشتيد و ما را سبک کرديد. ديگر چه آبرويي بعد از اين براي ما باقي مي‏ماند؟! 
امام رضا عليه‏السلام فرمود:اين آيه را بخوانيد: 
ما اصابکم من مصيبة فبما کسبت ايديکم و يعفوا عن کثير (شوري: 30) 
هر مصيبتي به شما رسد به خاطر اعمالي است که انجام داده‏ايد و بسياري را نيز عفو مي‏کند. 
به خدا سوگند من کاري در حق شما انجام ندادم جز آنچه خدا و پيامبر صلي الله عليه و آله و اميرالمؤمنين و امامان پس‏از او در حق شما انجام داده‏اند. آنان شما را مورد عتاب و بي‏توجهي قرار دادند. من هم در اين کار به آنها اقتدا کردم. 
گفتند يابن رسول الله! براي چه؟ فرمود: به خاطر ادعايتان که مي‏گوييد، شيعيان اميرالمؤمنينيم؟ واي بر شما! (اين چه ادعاي بزرگي است که مي‏کنيد) به درستي که شيعيان اميرالمؤمنين حسن عليه‏السلام و حسين عليه‏السلام و سلمان و ابوذر و مقداد و عمار و محمد ابن ابي‏ابکر بودند، همانها که تسليم محض اوامرش بودند و ذره‏اي در عمل به دستوراتش مخالفت و سرپيچي نکردند، ولي شما در بيشتر کارهايتان با او مخالفيد، و در بسياري از واجبات کوتاهي مي‏کنيد و حقوق بزرگ برادران ديني خود را کوچک مي‏شماريد.
در آنجا که تقيه و پرهيز واجب نيست، تقيه مي‏کنيد، و آنجا که تقيه حق و لازم است، ترک تقيه مي‏کنيد. اگر بگوييد و از اولياء و محبان او و دوستدار دوستان او و دشمن دشمنان اميرالمؤمنين هستيد از شما قبول خواهم کرد و منکر حرفتان نخواهم شد لکن اين ادعاي شما که مي‏گوييد شيعه او هستيد ادعاي بزرگ و مرتبه والايي است که اگر عملتان، گفتار و ادعايتان را تصديق و گواهي نکند هلاک و نابود خواهيد، شد مگر آنکه رحمت پروردگار شامل حال شما گردد. 
گفتند: يابن رسول الله! بنابراين، از اين ادعاي بزرگ و گفتار، از خدا پوزش مي‏طلبيم و استغفار مي‏کنيم و توبه مي‏نماييم و بدانچه مولايمان به ما تعليم داد قائل مي‏شويم و مي‏گوييم: ما دوستان شما و دوستدار دوستان شما و دشمن دشمنان شما مي‏باشيم. 
امام رضا عليه‏السلام فرمود: مرحبا به شما برادران و دوستان من، نزديک شويد. سپس آنان را دور خود گرد آورد و مورد محبت قرار داد و به دربان فرمود: چند بار اجازه ورود به آنها ندادي؟! دربان گفت: شصت بار.
امام رضا عليه‏السلام فرمود: شصت مرتبه پي‏درپي پيش آنها برو و بر آنها سلام کن و سلام مرا هم به آنها برسان چون به سبب توبه و استغفار، گناهانشان محو و نابود شد و به خاطر محبت و دوستي که با ما دارند، مستحق کرامت و بزرگداشت مي‏باشند. از حال آنها و احوال خانواده‏هايشان تفقد کن و به امور آنان برس و در حق آنان خوبي کن و مشکلاتشان را برطرف ساز [1] . 

عمل، ميزان نزديکي به اهل بيت
محمد همداني مي‏گويد: از حضرت رضا عليه‏السلام شنيدم که مي‏فرمايد: هر کس شخص معصيت کاري را دوست بدارد، او خود معصيت کار است. و هر کس مطيعي را دوست بدارد او مطيع است، و هر کس ستمکاري را ياري نمايد خود ظالم است، و هر کس عادلي را پشتيباني نکند، خود ستمکار است، آري ميان خدا و احدي خويشي نيست و هيچ کس به ولايت و دوستي خداوند نرسد مگر از راه طاعت. رسول خدا صلي الله عليه و آله به فرزندان عبدالمطلب فرمود: با اعمال نيک خود نزد من آييد نه با نسبهاي خود، و خداوند متعال فرمايد: 
«فاذا نفخ في الصور فلا انساب بينهم يومئذ و لا يتسائلون - فمن ثقلت موازينه فاولئک هم المفلحون - و من خفت موازينه فاولئک الذين خسروا انفسهم في جهنم خالدون» (مؤمنون: 101 - 103) 
چون در صور دميده شود، نسبها در ميان نباشد (خويشي به کار نيايد) و از آن نپرسند، پس آنان که ميزان سنجش اعمالشان افزون باشد، آنان رستگارند، و آن کساني که ميزان اعمالشان سبک باشد، اينانند که زيان داده‏اند خود را و در دوزخ جاودان ماندگار باشند [1] .
عيون اخبار الرضا -ج2ص574

شيعه يعني تابع امام
محمد بن ابي‏نصر بزنطي، يکي از اصحاب و ياران و حضرت رضا مي‏باشد.وي فردي دانشمند، فقيه و محدث و مورد توجه و عنايت حضرت رضا عليه‏السلام بود. او مي‏گويد: 
امام رضا عليه‏السلام در نامه‏اي به من چنين نوشت: به درستي که شيعه ما کسي است که از ما متابعت کند، و مخالفت ما را نکند و در هنگام ترس ما ترسناک در هنگام آرامي و امنيت ما آرام باشد. خدا مي‏فرمايد: اگر نمي‏دانيد از دانايان و آگاهان بپرسيد. (نحل: 43) چرا از هر گروهي از آنان طايفه‏اي کوچ نمي‏کند، تا در دين آگاهي يابند و به هنگام بازگشت به سوي قوم خود، آنها را بيم دهند. (توبه: 122) بنابراين سؤال کردن و رجوع به ما بر شما واجب است [1] . تفسير عياشي ج2ص117

شيعه يعني تسليم امام
عن ابي‏الحسن الرضا عليه‏السلام قال: 
شيعتنا المسلمون لأمرنا الآخذون بقولنا المخالفون لاعدائنا و من لم يکن کذلک فليس منا [1] .
امام رضا عليه‏السلام فرمود: شيعيان ما کساني هستند که تسليم امر ما و گفته ما، و مخالف دشمنان ما باشند و کسي که چنين نباشد شيعه ما نيست. 
عن الرضا عليه‏السلام قال: 
من واصل لنا قاطعا او قطع لنا واصلا او مدح لنا عائبا او اکرم لنا مخالفا فليس منا و لسنا منه [2] .
از امام رضا عليه‏السلام روايت شده که فرمود: کسي که ارتباط برقرار کند با کسي که با ما قطع رابطه کرده و يا قطع رابطه کند با کسي که با ما رابطه برقرار نموده، يا مداح کسي باشد که از ما عيبجويي مي‏کند، يا مخالف ما را اکرام نمايد، از ما نيست، و ما از او نيستيم. 
عن الرضا عليه‏السلام قال: 
من والي اعداء الله فقد عادي اولياء الله و من عادي اولياء الله فقد عادي الله تبارک و تعالي و حق علي الله عزوجل ان يدخله نار جهنم [3] .
از امام رضا عليه‏السلام روايت شده است که فرمود: کسي که دشمنان خدا را دوست بدارد، در حقيقت دشمن دوستان خداست و کسي که با دوستان خدا دشمني کند، حتما دشمن خداي بزرگ است، و بر خدا حق و واجب است که او را در آتش جهنم وارد کند.
مسند ج1 ص235

دیدگاه های کاربران

هیچ دیدگاهی برای این مطلب وارد نشده است!

ارسال دیدگاه

اشتراک گذاری در شبکه های اجتماعی